دوران طلایی ترمه

چنین به نظر میرسد که بافت ترمه به عنوان یکی از ظریف ترین و زیباترین محصولات دستباف کشورمان از اوایل دوره صفویه در ایران رواج یافته است زیرا قبل از این دوران آثاری از ترمه های ایران برجای نمانده است. در دوره شاه عباس این هنر به اوج شکوفایی و تکامل خود می رسد و شهره آفاق می گردد. فن تهیه، فرآوری، رنگرزی و بافتن پشم در قرن شانزدهم آنقدر پیشرفت کرد که منسوجات پشمی به خاطر زیبائی وصف ناپذیر و صنعت استادانه شان در سراسر دنیا مورد تحسین و تمجید زیادی قرار گرفتند.در ابتدای قرن هفدهم هنگام پادشاهی شاه عباس اول صنایع و هنرهای وابسته به شال های کشمیر مورد توجه و علاقه دربار ایران قرار گرفت.این امر را می توان آغازگر دوره ای دانست که به حق آنرا”دوران طلائی هنر پارچه بافی ایران “خوانده اندطی این دوران ، هنر نساجی و ترمه بافی به سرعت رو به شکوفائی گذارد و چیزی نگذشت که به مرحله ای از تکامل نائل گردید که متمایز ساختن گونه های ایرانی و کشمیری غیر ممکن گردید.شاه عباس آنقدر به هنر علاقه مند بود که عده ای طراحان آزموده را از چین و ارمنستان و دیگر سرزمین ها به ایران دعوت کرد که روش های بدیع به ایرانیان بیاموزند. آن روزها ترمه بیشتر از طرف نجبا و طبقات بالا به عنوان لباس رسمی یا زینت خانه مورد استفاده قرار می گرفت یا به کشورهای همسایه ای که برای این پارچه ها ارزش هنری والائی قائل بودند صادر می شد. در اواخر قرن نوزدهم دوره شکوه و جلال آن یک مرتبه به پایان گرائید به طوریکه در نیمه اول قرن بیستم به کلی از دست رفت.جای بسی تاسف است که یگانه میراثی که از این هنر والا امروز باقیمانده است ترمه های ایرانی و کشمیری است که در سراسر جهان پراکنده شده و به عنوان اشیائی پربها به وسیله مجموعه داران نگهداری و یا در قفسه موزه ها به معرض تماشا گزارده میشود و اعجاب و تحسین تماشاگران را برمی انگیزد.